زبان گشوده ام آقا اجازه ام بدهید
دوباره بارشی از شعر تازه ام بدهید

دوباره می شکفم عطر سیب اگر برسد
ورق ورق کلمات غریب اگر برسد

به شعر می کشم این بار صحن و ایوان را
پر از هوای حرم می کنم خراسان را

من امشب آمده ام با خودم قدم بزنم
طلسم این شب بی ماه را به هم بزنم
 
ولی نیامده ام در حریر بنشینم
و گوشه  حرمت سر به زیر بنشینم

لطافت نفسم با کجا عجین شده است
که وزن سنگ ترین سنگ این زمین شده است

به راه می زنم و آهوانه می گذرم
برای دیدنت از صحن و خانه می گذرم

که در طریق طلب مکث، حال عاشق نیست
رسیدن و نرسیدن سؤال عاشق نیست

***

به خود نیامدم این جا مرا صدا کردند
مرا ز نیمه  تاریک خود جدا کردند

گلویم از نفسی مستجاب چین خورده است
میان حنجره‌ام التهاب چین خورده است

به گریه می زنم از اول سفر با تو
وزبانم الکن و گویاست چشم تر با تو

وزبان دیگری آورده است این جا چشم
دو آسمان شتک خورده است این جا چشم

چقدر چشم بچرخد در این سیاهی ها
چقدر فاصله مابین آب و ماهی ها

دچار این حرمم بال و پر نمی خواهم
من از نگاه شما بیشتر نمی خواهم

چقدر آمدن و بی حضور برگشتن
اشاره کردن و از راه دور برگشتن

چقدر عاشقت آواره  جهان باشد
دچار دیدنت از چشم این و آن باشد

"رواق منظر چشم من آشیانه  توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست"

چه خانه ای که درش سمت آسمان باز است
هوای تازه  این خانه نذر پرواز است

چه خانه ای که بهشت است پشت پنجره اش
صدای بال می اید ز روزن هر گره اش

چه خانه ای که در آن هفت آسمان شادند
فرشتگان به غبار مسافران شادند

رقیق می گذرد هر که زائرش بشود
وضو بگیرد و پلکی مسافرش بشود

حرم نماز بزرگی ست ما نمی بینیم
قنوت روشن گلدسته را نمی بینیم

در آستانه  تو بی کلام می بارم
حضور ناسره را ناتمام می بارم

"اگرچه عرض ادب نزد یار بی ادبی است
زبان خموش و لیکن دهان پر از عربی است"

به هست و نیست قسم بی طرب نخواهم رفت
دوباره باز به اعماق شب نخواهم رفت

بگو حرارت نقاره را برافروزند
فروغ مشعل سی پاره را برافروزند

* حسین ابراهیمی